The dichotomy of concrete can be expressed in its technical aspect as well as in its use as a material that develops multiple scenarios in space. Technological progress conveys us to review the perception of concrete not only as a rough and smooth, heavy and light material, but also cold and warm, transparent and non-transparent, fragile and bendable, monochromatic and coloured. With the appropriate admixtures or coatings, concrete can self-repair or conduct electricity. It is therefore expected that it still will be a plastic material that does not fit within the confines of the definition of art. The article presents examples of architectural facilities/projects, which, despite the lack of the latest “multi-tasking” super-concrete availability, involve the aspect of “transparency”, “bendability”, and “lightness” of concrete.
Dychotomiczność betonu może wyrażać się w jego aspekcie technicznym, jak również w użyciu jako tworzywa budującego wielowątkowe scenariusze w przestrzeni. Postęp technologiczny każe nam zrewidować postrzeganie betonu nie tylko jako materiału chropowatego i gładkiego, ciężkiego i lekkiego, ale również zimnego i ciepłego, nieprzezroczystego i przezroczystego, kruchego i elastycznego, monochromatycznego i kolorowego. Dzięki odpowiednim dodatkom lub powłokom beton może się dziś samonaprawiać lub przewodzić prąd. Należy zatem przewidywać iż nadal będzie stanowił tworzywo plastyczne niedające wpisać się w zamknięte ramy definicji sztuki. W artykule zaprezentowano przykłady obiektów, w których mimo braku dostępu do najnowszych, „wielozadaniowych” superbetonów, zawarto idee „przezroczystości”, „elastyczności” i „lekkości”.
