Concrete transmutation, necessary for the construction of an architectural work, not only generates chemical-physical modifications that characterize the alchemical transition from the semi-solid to the solid state, but also implicit architectures – often unknown, impermanent or invisible – with autonomous poetry. This paper investigates the phenomenology of concrete architecture through a marginal look, i.e. by abstraction and discomposition, in search of those transient figures, concealed or not considered, which, like the finished work, enclose broad conceptual imaginaries that are fertile to architectural thought.
Niezbędna do tworzenia dzieł architektonicznych transmutacja betonu nie tylko generuje chemiczno-fizyczne modyfikacje, które cechują alchemiczne przejście od stanu półstałego do stałego, ale także ukryte architektury – często nieznane, nietrwałe lub niewidoczne – z ich autonomiczną poezją. Artykuł zgłębia fenomenonologię architektury betonowej ze skrajnej perspektywy, poprzez abstrakcję i dekompozycję, w poszukiwaniu tych przejściowych postaci, ukrytych lub nieuwzględnionych, które, podobnie jak ukończone dzieło, obejmują szerokie wyobrażenia konceptualne, ożywiające myśl architektoniczną.
