O ile w przeszłości światłu w architekturze nieodłącznie towarzyszył cień, zadaniem współczesnego architekta jest zwykle jedynie dbałość o doświetlenie budynku. Brak zacienionych przestrzeni przez stosowanie rozległych przeszkleń i równomiernego, sztucznego oświetlenia to brak tajemnicy – pola dla wyobraźni. Pozbawienie architektury cienia oznacza zatarcie granic pomiędzy wnętrzem i zewnętrzem, dniem i nocą, światem rzeczywistym i wirtualnym oraz nadzór społeczny. Budynki, których twórcy oprócz światła operują także „materią” cienia jako elementem narracji architektonicznej nie są częstymi przykładami. Można do nich zaliczyć realizacje Daniela Libeskinda, Fumihiko Maki, Eduardo Menisa, Stevena Holla. Tworząc odpowiedni nastrój przekazują symboliczne treści.
Whereas in the past shadow was a constant companion of light in architecture, the task of a contemporary architect is usually to care for the lighting of the building. The lack of shaded spaces due to the use of extensive glazing and regular artificial lighting equals the lack of mystery – the field for imagination. Depriving architecture of the shadow means blurring of the boundaries between interior and exterior, day and night, real and virtual world, as well as social supervision. Buildings, whose creators, in addition to light, employ the “matter” of shadow as an element of architectural narrative, are not frequent examples. These include the works of Daniel Libeskind, Fumihiko Maki, Eduardo Menis, Steven Holl. While creating the right mood, they also convey symbolic content.
