The mainstream architecture emerging currently in the capital of Austria, seems to question the primacy of rationalism. Former Vienna, as an important centre of European secession could turn into a contemporary place of confrontation between diverse and extremely expressive creative attitudes.
Especially from this point of view it is interesting to analyse the opposite tendency, i.e. architecture which does not expose the paradox but expresses the balance with itself. Nowadays, the image of Viennese rationalism is defined by the reducing form of minimalism, visible both in the output of Austrian designers such as Adolf Krischanitz and world ambassadors of this style, among which one can point David Chipperfield. In this aspect also appears the historical participation of Adolf Loos, who created the foundations of modernism, which is the starting point for both functionalist and minimalist attitudes.
Architektura głównego nurtu, powstająca współcześnie w stolicy Austrii, zdaje się szczególnie kwestionować prymat racjonalizmu. Dawny Wiedeń jako istotny ośrodek europejskiej secesji mógł się przerodzić we współczesne miejsce konfrontacji zróżnicowanych i nadzwyczaj wyrazistych postaw twórczych.
Szczególnie z tego punktu widzenia interesująca wydaje się analiza tendencji przeciwnej, a więc architektury, która nie eksponuje paradoksu, lecz wyraża równowagę samą sobą. Współcześnie wizerunek wiedeńskiego racjonalizmu określa bowiem redukujący formę minimalizm, widoczny zarówno w twórczości austriackich projektantów, takich jak Adolf Krischanitz, jak i światowych ambasadorów tego stylu, wśród których można wskazać Davida Chipperfielda. Nie bez znaczenia w tym aspekcie wydaje się także historyczny udział Adolfa Loosa, który szeregiem swoich wiedeńskich realizacji stworzył podwaliny modernizmu, będącego punktem wyjściowym zarówno dla postaw funkcjonalistycznych, jak i minimalistycznych.
