The Culture of Objects – this part of European urban space, this ‘world of objects’ that is (…) filling European figurative culture, represents one of the most evident features of our epoch (B. Secchi)1. The sprawl of objects creates a space, increasingly difficult to penetrate despite its openness: a panorama of solitude. The landscape after Modernity is characterised by the growing autonomy of buildings. All of them, not only monuments, stand autonomously and generate in their numbers a ‘landscape of objects’, which is the ultimate characteristic of the contemporary physical world. If we recognise this phenomenon of ‘objectification’ as a cultural state of the contemporary world, architecture in particular should come to terms with it.
Kultura obiektów to część europejskiej przestrzeni miejskiej, to “świat przedmiotów”, to materiał wypełniający kulturę figuratywną. To jedna z najbardziej widocznych cech naszej epoki (B. Secchi)1. „Rozwalony” układ obiektów tworzy przestrzeń coraz trudniejszą do penetracji, mimo jej pozornej otwartości: tworzy „panoramę samotności”. Krajobraz po Modernizmie charakteryzuje się rosnącą autonomią budynków domów. Wszystkie z nich, nie tylko monumenty i zabytki, stoją samodzielnie i generują w swej dużej liczbie „krajobraz obiektów”, który jest ostateczną cechą współczesnego świata fizycznego. Jeśli uznamy to zjawisko „uprzedmiotowienia” za stan kultury współczesnego świata, architektura w szczególności powinna się z tą sytuacją pogodzić.
