Oslo, Innsbruck, Garmisch-Partenkirchen, architektura sportowa, skocznia narciarska
Oslo, Innsbruck, Garmisch-Partenkirchen, sports architecture, ski jumping hills
Skocznie narciarskie są kosztownymi obiektami przeznaczonymi dla niewielkiej liczby odbiorców, których zmagania oglądają tysiące widzów. Pod koniec XX wieku, zauważono, że skocznie zdominowała funkcja. Pierwszym obiektem, który wyłamał się z tej konwencji był skocznia Bergisel. Zupełnie nowa estetyka, wprowadzenie widzów na szczyt skoczni poza zawodami, by mogli poczuć się jak skoczkowie, różnorodność funkcji towarzyszących sprawia, że ten przykład staje się modelowym rozwiązaniem dla kolejnych realizacji. W miarę dostosowywania tych budowli do zmieniających się wymogów bezpieczeństwa narzuconych przez FIS oraz zwiększania możliwych odległości lotu skoczków, przebudowywano kolejne skocznie. Jednymi z kolejnych, niezwykle udanych rozwiązań są skocznia olimpijska w Garmisch-Partenkirchen oraz Holmenkollenbakken w Oslo. W obu przypadkach, modernizacje zostały wyłonione na podstawie ogłoszonych konkursów architektonicznych. Czy skocznie stały się bezpieczniejsze dla skoczków, jak zmieniły się rozwiązania technologiczne i jak bardzo są przyjazne środowisku? W jaki sposób wprowadzono rozwiązania smart do użytkowania tych budowli? Jak zmieniła się estetyka tych konstrukcji? Analizując trzy wymienione przykłady obiektów sportowych, autor poszukuje odpowiedzi na powyżej zadane pytania.
Ski jumping hills are costly structures meant for a small group, whose struggles are being watched by thousands of spectators. Towards the end of the twentieth century it was observed that ski jumping hills had been dominated by their function. The first structure that broke away from this convention was the Bergisel ski jumping hill. A completely new aesthetic, introducing spectators to the top of the ski jumping hill outside of competitions so that they could feel like the ski jumpers themselves, as well as a variety of accompanying functions, made this example a model solution for successive projects. As these structures are being adapted to the changing security and safety needs imposed by the FIS, as well as the increasing distances that ski jumpers can travel in the air, additional ski jumping hills were being remodelled. Some of the later, extraordinarily successful solutions include the Olympic ski jumping hill in GarmischPartenkirchen and Holmenkollenbakken in Oslo. In both cases modernisations were selected on the basis of architectural competitions. Have ski jumping hills become safe for jumpers? How have technological solutions changed and how friendly are they to the environment? In what manner have smart solutions been introduced into the use of these structures? How has the aesthetic of these structures changed? By analysing three of the aforementioned examples of sports facilities, the author searches for the answer to the questions above.
