In the post-industrial time, the process of transformation and growth of the city assumes new names that are very different from those traditionally taken into account by urban history: terms such as New Towns, mega-cities, city/region, Global City, Hyperville, StadtLand, Technopolis, urban archipelago, Urban Islands, New Urbanism, Smart City and others, testify to how population displacement caused by de-industrialization and the computerization of communication in everyday life are evident phenomena of a urban and social reality that comes to the fore with the strength of rapid change and powerful, widespread economies of scale. Among the phenomena that in the last twenty years of the 20th Century created a genuine revolution in the urban structures of the world’s industrial cities, two should be considered crucial: the gradual closure of many productive activities that occupied large parts of urban territory, linked to the abandonment of various obsolete public infrastructures, and the progressive formation of an extended city spreading out along the major lines of communication, also in areas not physically connected to the traditional urban periphery. Also in Italy, the question of re-using land already built on and abandoned constructions provided the opportunity to reintroduce the three themes of urban and architectural research that were typical of previous decades: the morphology of the compact city, the architectural typology as an element of shared civil rules, the conversion and restoration of existing buildings, which includes the historical querelle between ancient and modern. At long last, the need for projects to include urban and architectural quality has started to become an objective that is publicly acknowledged, one that is sought after through the medium of public and private design contests.
W epoce poprzemysłowej procesowi transformacji i rozwoju miasta nadaje się nowe nazwy, jakże inne od określeń tradycyjnie stosowanych w historii urbanistyki, takie jak nowe miasta, mega-miasta, miasto-region, miasto globalne, hyperville, StadtLand, technopolis, archipelag miejski, wyspy miejskie, nowy urbanizm, miasto inteligentne itp. Dowodzi to, że przemieszczenia ludności spowodowane de-industrializacją oraz komputeryzacją komunikacji życia codziennego stanowią wyraźne zjawiska w realiach miejskich oraz społecznych, które wysuwają się na pierwszy plan wraz z siłą szybkich przemian oraz powszechnym obniżaniem kosztów jednostkowych dzięki zwiększaniu wielkości produkcji. Dwa spośród zjawisk, które w ciągu ostatnich dwudziestu lat XX wieku wywołały prawdziwą rewolucję w urbanistycznych strukturach przemysłowych miast świata uznać należy za najistotniejsze, a mianowicie: stopniowe zamykanie działalności produkcyjnej, która zajmowała znaczną część terytorium miejskiego, związanej z porzuceniem wielu przestarzałych infrastruktur publicznych, oraz etapowe tworzenie miasta rozrastającego się wzdłuż głównych linii komunikacyjnych, także na terenach niezwiązanych fizycznie z tradycyjnymi peryferiami. Również we Włoszech kwestia ponownego wykorzystania uprzednio zabudowanego terenu oraz porzuconych budowli stworzyła możliwość powtórnego wprowadzenia trzech następujących tematów w ramach badań urbanistyczno-architektonicznych, typowych dla minionych dekad: morfologii miasta zwartego, typologii architektonicznej jako elementu powszechnych zasad obywatelskich, adaptacji i restauracji istniejących budynków, w których toczy się historyczny spór pomiędzy dawnym a nowoczesnym. Potrzeba wysokiej jakości projektów urbanistycznych i architektonicznych zaczęła nareszcie stanowić publicznie uznany cel, do którego dąży się, organizując konkursy o charakterze publicznym oraz prywatnym.
