Theatre architecture. A synthesis of arts in theatre
Wariant tytułu
Architektura teatralna. Synteza sztuk w teatrze
Autor
Obracaj, Piotr
Opublikowane w
Technical Transactions
Numeracja
Vol. 116, iss. 3
Strony
51-62
Data wydania
2019
Miejsce wydania
Kraków
Wydawca
Wydawnictwo PK
Sekcja czasopisma
Architecture and Urban Planning
Język
angielski
ISSN
0011-4561
eISSN
2353-737X
DOI
10.4467/2353737XCT.19.033.10207
Słowa kluczowe
theatre space, stage and audience relation, Renaissance theatre, Baroque theatre, multiple use form
przestrzeń teatralna, relacja sceny i widowni, teatr renesansowy, teatr barokowy, przestrzeń zmienna
Abstrakt
The 16th century brought changes in the European theatre. The Teatro Olimpico which was erected in Vicenza continued in the formation of the seventeenth-century theatre built in Parma. It initiated the Italian Baroque Theatre, adopted throughout Europe and later throughout the world. The All’Antica arrangement of stage-auditorium that preceded Teatro Farnese was developed in Sabbioneta, and it was the first attempt to create a theatre of the viewer and the actor. A Baroque theatre hall in Mantua, with its functional capabilities, was ahead of its time.
The artists of the Great Theatre Reform were looking for a space that would allow the viewer and the actor to be treated as the subject of performance. The beginning of this approach to theatre was demonstrated by Richard Wagner. Theatre became a place that saw a synthesis of all arts, and Peter Brook most clearly showed it in his performances, notably Mahabharata.
Wiek XVI zapoczątkował zmiany w teatrze europejskim. Kontynuacją Teatro Olimpico wzniesionego w Vicenzie był XVII-wieczny teatr w Parmie. Zapoczątkował on przyjętą w całej Europie, później na świecie, formę Włoskiego Teatru Barokowego. Poprzedzająca Teatro Farnese forma sceno-widowni All‘Antica zrealizowana w Sabbionecie była pierwszą próbą wykreowania teatru widza i aktora. Zachowująca barokowe pryncypia sala teatru w Mantui swoimi możliwościami funkcjonalnymi wyprzedziła epokę. Artyści doby Wielkiej Reformy Teatralnej poszukiwali przestrzeni, które pozwoliłaby traktować widza i aktora podmiotowo. Przecząc sztywnemu podziałowi na świat realny i iluzji, początek takiego myślenia o teatrze dał Ryszard Wagner. Teatr stawał się miejscem, gdzie następowała synteza sztuk wszelkich, co Peter Brook najdobitniej wyraził swoimi spektaklami, w tym inscenizacją Mahabharaty.
