Muzeum jest miejscem złożonym z licznych funkcjonalnych i estetycznych warstw, a zawiłość ich relacji wzrasta, gdy zapragnie się je zlokalizować w obiekcie zabytkowym. Ta myśl doprowadziła do rozpoczęcia poszukiwań metody umożliwiającej obiektywną i charakterystykę przestrzeni zabytkowych transformowanych dla współczesnych potrzeb. Narzędziem dającym taką szansę okazał się eye tracker. Z racji profesji inicjatorki badań, głównym celem prezentowanego testu stało się zbadanie sposobu funkcjonowania pozostałości wyposażenia technicznego w muzeach zlokalizowanych w obiektach poprzemysłowych.
Badania przeprowadzone w Muzeum Powstania Warszawskiego przy pomocy okulografów mobilnych uzupełniono o ankietyzację wolontariuszy. Zbadano sposób postrzegania i zapamiętywania zachowanego we wnętrzu kotła grzewczego, nawęglających koszy zasypowych, kratownic dachu i podpierających go stalowych słupów. Poza odczytaniem sposobu wizualnego funkcjonowania artefaktów techniki nagrania stały się pretekstem do wykonania dodatkowych analiz innych eksponatów: gablot, modelu samolotu i projekcji multimedialnych. W ten sposób zdefiniowano podstawowe problemy badanej części ekspozycji.
A museum is a place characterized by numerous functional and aesthetic aspects and their interrelations become even more complex when the design has to be assessed by conservators as it happens when such a place is organized in a post-industrial building. All of this has led to a search for a method that would make it possible to objectively analyse such areas that are meant to be adapted to contemporary needs. An eye tracker is the very device that offers such a possibility. This paper focuses on a survey whose aim was to study how the remains of technological equipment that was once used in a building function once the area has been turned into a museum.
The research carried out by means of mobile eye trackers was complemented with a poll among the surveyed volunteers. What was studied was how the visitors perceived and how much they remembered of the technological remains kept in the room: the boiler, the coal receiving hoppers, the roof trusses and the steel posts supporting the roof. The recordings made with the eye trackers were used not only to analyze how such technological artefacts are perceived in their new surroundings, but also to study of the other exhibits: the display cabinets, the model of a transport plane, and the multimedia presentations. This allowed for pinpointing the most important flaws in the studied part of the exhibition and for showing what a useful tool an eye tracker may prove to be as far as arrangement of exhibitions in post-industrial areas in concerned.
