Standing in opposition to the stripped of originality art of modernism, the brutalist architecture rejected the metaphor to give it an individual character by combining scaled, sculpted forms with the use of raw concrete. The text shows the transformation of concrete in the aesthetic dimension, presenting the image of “brutal” architecture as a negation of perception of concrete as a building block and giving it beyond practical functionalism, namely expression. The author, based on examples of brutalistic architecture, shows the process of concrete evolution from being raw material to masterpiece, from component to entirety.
Stojąc w opozycji do pozbawionej indywidualności sztuki modernizmu, architektura brutalistyczna odrzuciła metaforę, by dzięki zestawieniu przeskalowanych, rozrzeźbionych form, pogłębionych zastosowaniem surowego betonu, nadać jej indywidualny charakter. Tekst ukazuje transformację betonu w wymiarze estetycznym, przedstawiając obraz architektury „brutalnej” będącej negacją postrzegania betonu jako budulca i nadającej mu poza praktycznym funkcjonalizmem – ekspresję. Autor na podstawie przykładów architektury brutalistycznej ukazuje proces ewolucji betonu z surowca do dzieła, z części składowej do całości.
