The forms of reinforced concrete construction: The Velasca Tower, Milan 1950-1958
Wariant tytułu
Formy konstrukcji żelbetowej: Wieża Velasca, Mediolan 1950–1958
Autor
Neri, Raffaella
Data wydania
2017
Miejsce wydania
Kraków
Wydawca
Wydawnictwo PK
Opublikowane w
Defining the architectural space : transmutations of concrete : monograph. Vol. 5 = Definiowanie przestrzeni architektonicznej : transmutacje betonu : monografia. Vol. 5 / edited by Tomasz Kozłowski
The Velasca Tower (Milan 1950–1958) experiments with the use of reinforced concrete in one of the very first tower buildings ever erected in Italy. The issue the designers had to address was the relationship between technical and structural innovation concerning the use of this quite flexible and relatively recent material, as well as its expressive potential.
The tower’s design was developed by the BBPR firm (Banfi, Belgiojoso, Peressutti, Rogers), which advocated a rational and modern approach that relied on the continuity with history and the relationship with the context as architecture’s key values, and by Arturo Danusso, the father of Italian structural engineering. Their partnership and affinity of intent would achieve a particularly advantageous relationship between structural research and architectural expression. As a result of such association, the new tower would become an icon as the most recognizable symbol of the city of Milan.
Wieża Velasca (Mediolan,1950–1958) jako jeden z pierwszych wieżowców wzniesionych we Włoszech eksperymentuje z użyciem żelazobetonu. Projektanci musieli się tu zmierzyć z problemem zależności pomiędzy techniczną i konstrukcyjną innowacją, polegającą na wykorzystaniu tego dosyć elastycznego i stosunkowo nowego materiału, jak również z jego ekspresyjnym potencjałem.
Konstrukcja wieży została opracowana przez studio BBPR (Banfi, Belgiojoso, Peressutti, Rogers), które opowiadało się za racjonalnym, ale nowoczesnym podejściem, opierającym się na ciągłości z historią i związkiem z kontekstem jako kluczowymi wartościami architektury. Przy pracy nad projektem współpracował również ojciec włoskiej inżynierii budowlanej – Arturo Danusso. Dzięki tej współpracy i zbliżonym zamierzeniom udało się wypracować wyjątkowo korzystną równowagę pomiędzy badaniami strukturalnymi a ekspresją architektoniczną. Wynikiem tej kooperacji jest wieża, która stała się swoistą ikoną jako najbardziej rozpoznawalny symbol Mediolanu.
