While the house is the most private place of life, its quality results from the collective and urban space that, combined with others, it achieves. Until the nineteenth century, in the old city this place was typically the street, a place of frontage and relations, and the landscape of the house itself. The crisis of the principles of construction of the modern city requires a new definition of the nature and shape of this space and, as a consequence, of the compositional principles of housing and its settlement units. While the remarkable tradition of studies developed on this issue during the twentieth century opened the block and replaced the street with parks and gardens, the question is still pretty much open.
The essay offers some examples and proposes a meditation starting from the project for a large decommissioned area in Milan.
Podczas gdy dom jest najbardziej prywatnym miejsce życia, jego jakość wynika ze kombinacji zbiorowej i miejskiej przestrzeni. Aż do XIX wieku, w starej części miasta takim miejscem była ulica, miejsce pierzei i relacji, i krajobraz samego domu. Kryzys zasad budowy nowoczesnego miasta wymaga nowej definicji charakteru i kształtu tej przestrzeni a w konsekwencji zasad kompozycyjnych budynków mieszkalnych i osiedli.
Chociaż niezwykła tradycja badań tego tematu w ciągu XX wieku otwarła kwartał zabudowy i zastąpiła go ulicą z parkami i ogrodami, kwestia jest wciąż otwarta. Tekst pokazuje kilka przykładów i proponuje rozważania związane z projektem dużego zdemilitaryzowanego obszaru w Mediolanie.
