architecture as a game, design strategies and tactics, urban regeneration, marginal spaces, war landscapes
architektura jak gra, strategie i taktyki projektowe, regeneracja miejska, przestrzeń marginalna, wojna, krajobrazy
The game is never innocent. Neither is architecture. Their innocence is rather that of a weapon. The device is power. Game and architecture, both retain a strict relationship with the rules (of the game, of the architecture); they are generators of the happening, of openings and uncertainties, of possible (un)expected multiplications. Architecture as a game refers to the life of a work after design and construction, to the ability to be a tool that welcomes life. It is a way of designing open architectures which recycle the rules (and the memory) by presenting them with the apparent innocence of children’s play, poised between the rationally fragile and the relationally shy. The topic is expressed through design experimentation on architectures and infrastructures of war that constitute a complex system of visible and invisible elements, palimpsests on the move of both present traces and cancellations. The project suggests a new narration of the E astern military border through the superimposition of heterogeneous contemporary strata. The void of the urban margin constitutes the context for trying to live by playing, by recycling the in between space that counterpoints invisible military fronts and so on.
Gra nigdy nie jest niewinna. Architektura również. Ich niewinność jest raczej niewinnością broni. Siła jest narzędziem. Gra i architektura – obie mają bardzo silne powiązanie z zasadami (zasadami gry, zasadami architektury), to one generują dzianie się, otwarcia, niepewności, możliwe (nie)spodziewane multiplikacje. Architektura jako gra odnosi się do życia dzieła po jego zaprojektowaniu i realizacji, do zdolności bycia narzędziem przyjmującym życie. Jest to sposób projektowania otwartej architektury, w której zasady (jak również pamięć) podlegają przetworzeniu, przez zaprezentowanie ich z widoczną niewinnością dziecięcej zabawy, utrzymującej się pomiędzy racjonalnie delikatnym, a relacyjnie wstydliwym. Temat wyrażony jest poprzez eksperyment projektowy związany z architekturą i infrastrukturą wojny, która konstytuuje złożony system widocznych i niewidocznych elementów, palimpsestów teraźniejszych śladów i usunięć. Ten projekt sugeruje nową narrację wschodniej granicy militarnej, poprzez superimpozycję współczesnych, heterogenicznych warstw. Pustka urbanistycznych obrzeży ustanawia kontekst dla próby życia poprzez grę, przez przetwarzanie przestrzeni pomiędzy, która stanowi kontrapunkt dla niewidzialnego frontów wojny itd.
