The use of the existing building stock instead of demolition and new construction is recognized as part of a sustainability strategy. Preserving the building stock can save natural resources (material), and avoids the building waste that would result from demolition. The objective of the research project was to compare (on the basis of present technologies, energy standards and everyday practice) the maintenance, use, and refurbishment of old houses with those of new buildings. For buildings in rural areas, certain assumptions concerning material, energy, and investment input were made. The investigations for material flow calculations showed that if the existing building, requiring functional reorganization, is in a very bad state, and its energy requirement level – which needs to be upgraded – is low, then maintenance material expenditures are high. Nevertheless, the refurbishment and the maintenance of an existing building is a better solution since the complete or partial use of the building shell saves material inputs, as well as reduces CO2 emissions resulting from the production of building materials. Analyzing the overall cost and energy balance sheets of old houses in comparison with those of new buildings, it is clear that there will be a break-even point for new construction in 20 to 30 years, depending on the energy price scenario and only for those building needing total refurbishment. If the long-term structural building quality is seen as most important, a new one-family house in relation to the maintenance of existing buildings might be an alternative if old houses are not pushed to good energy performance.
Idea użytkowania budynków istniejących zamiast ich rozbiórki i wznoszenia od nowa jest istotną częścią strategii zrównoważonego rozwoju. Zachowanie istniejącej substancji sprzyja oszczędzaniu surowców naturalnych i unikaniu powstawania odpadów podczas rozbiórki budynku. Celem projektu badawczego było porównanie, na bazie współczesnych technologii, standardów energetycznych i codziennej praktyki projektowej, utrzymania, użytkowania i modernizacji starych oraz nowych budynków. Wykazano m.in., że modernizacja i dalsze utrzymanie starych budynków o niskim standardzie jest rozwiązaniem poprawnym, bo całkowite lub częściowe wykorzystanie starej obudowy ogranicza zużycie materiałów i związaną z tym emisję CO2. Biorąc pod uwagę ogólny bilans kosztów i energii dla budynków starych, poddanych całkowitej modernizacji, i nowych, ten sam wynik jest uzyskiwany po 20–30 latach, w zależności od zmian cen energii. Jeśli więc najwazniejsze są aspekty długookresowej jakości konstrukcyjnej obiektu, to nowe obiekty mogą być istotną alternatywą, gdy stare budynki nie są modernizowane do poziomu aktualnych wymagań.
