XXI wiek związany jest z wyraźną ekspansją projektowania związanego z zastosowaniem zaawansowanych technik cyfrowych. Taki sposób tworzenia form architektonicznych często określany jest mianem projektowania parametrycznego, algorytmicznego lub parametryczno-algorytmicznego. Pojęcia te mogą jednak sugerować, że zastosowanie metod obliczeniowych powinno obejmować cały proces kształtowania formy architektonicznej, stanowiąc niejako nowy, odrębny sposób projektowania. Są one również często kojarzone z projektowaniem o charakterze generatywnym, w przypadku którego, w pewnym sensie, forma architektoniczna jest wspólnym dziełem architekta oraz algorytmu.
Podstawowym celem badań było przedstawienie cyfrowych technik algorytmicznych jako narzędzia umożliwiającego wyrażenie w sposób bezpośredni lub pośredni intencji projektowych architekta i zapewniającego mu pełną kontrolę nad projektowaną formą zgodnie z jego przekonaniami estetycznymi i światopoglądowymi. Dlatego w tytule dysertacji, jak również w jej treści posługiwano się terminem: „zastosowanie cyfrowych technik algorytmicznych w projektowaniu”. Użycie takiego pojęcia w miejsce powszechnie stosowanych, uzasadnione było chęcią zaakcentowania znaczenia ludzkiej kreatywności i intuicji, w kontekście wykorzystywania zaawansowanych narzędzi cyfrowych.
Za cel poznawczy przyjęto określenie, jakie miejsce w warsztacie architekta zajmują lub mogłyby zajmować cyfrowe techniki algorytmiczne oraz zdefiniowanie obszarów pracy projektowej, dla których mają szczególne znaczenie. Za istotne uznano także zbadanie ich zastosowania jako narzędzi wspierających intuicyjno-artystyczne podejście do projektowania oraz wpływu, jaki wywierają na formę architektoniczną.
Przeprowadzone badania pozwoliły na postawienie i udowodnienie następującej tezy rozprawy: Zastosowanie cyfrowych techniki algorytmicznych może stanowić istotne wsparcie w procesie kształtowania formy architektonicznej na poziomie inspiracji, wizualizacji, optymalizacji i notacji, zwłaszcza w zakresie wariantowania i analizy skutków wprowadzanych zmian.
Jednocześnie, mając świadomość specyfiki technik algorytmicznych oraz chcąc uniknąć przewartościowania ich znaczenia w procesie projektowania, sformułowano oraz udowodniono dwie dodatkowe tezy rozprawy:
1. Cyfrowy algorytm nie stanowi podmiotu, ale jest narzędziem w rękach zespołu projektowego, wyrażającym jego intencje.
2. Stosowanie cyfrowych technik algorytmicznych nie musi lub wręcz nie powinno wiązać się z odrzuceniem innych narzędzi, stanowiących warsztat pracy architekta.
W celu udowodnienia tez za podstawową metodę badawczą przyjęto metodę logicznej argumentacji z elementami studium przypadku.
Bezpośrednią inspiracją podjęcia przedmiotowych badań była współpraca autora rozprawy z pracownią projektową Gianni Botsford Architects, w której techniki algorytmiczne są
wykorzystywane w harmonii z innymi narzędziami projektowymi i stanowią istotne uzupełnienie warsztatu architekta.
The twenty-first century is associated with a marked expansion of design that employs advanced digital techniques. This form of creating architectural forms is often called parametric, algorithmic or parametric and algorithmic design. However, these terms might be seen to suggest that the use of calculation methods should cover the entire process of designing architectural form, constituting a new, separate method of design. They are also often associated with generative design, in the case of which, in a sense, the architectural form is the joint work of the architect and the algorithm.
The fundamental goal of the study was to present digital algorithmic techniques as a tool that enables the direct or indirect expression of the architect's design intentions, one that gives them complete control over the form that is being designed, in accordance with their aesthetic convictions and worldview. This is why the title of the dissertation, as well as its text, features the use of the term "application of digital algorithmic techniques in design". The use of this term in place of other commonly used terms was justified by the intent to accentuate the significance of human creativity and intuition in the context of the use of advanced digital tools.
Determining the place of digital algorithmic techniques in the architect's professional toolset or what place they could occupy within it, as well as identifying the fields of design work in which they are of particular significance were set as the dissertation's cognitive objective. Investigating their application as tools that support an intuitive and artistic approach to design and the impact they have on architectural form was also deemed significant.
The study made it possible to formulate and prove the following dissertation thesis: The application of digital algorithmic tools can constitute a significant form of support in the process of shaping architectural form at the inspiration, visualisation, optimisation and notation stage, particularly during the formulation of alternatives and the analysis of the consequences of introducing alterations.
At the same time, while being aware of the specificity of algorithmic techniques and wanting to avoid overestimating their significance in the design process, two additional dissertation theses were formulated and proven:
1. A digital algorithm does not constitute an object, being a tool in the hands of the design team instead, expressing its intentions.
2. The application of digital algorithmic techniques does not and should not be associated with abandoning other tools from the architect's professional toolset.
To prove the theses, the logical argumentation method, with case study elements, was selected as the primary research method.
The direct inspiration for the study was the cooperation between the author of the dissertation and the Gianni Bostford Architects architectural practice, in which algorithmic techniques are employed in harmony with other design tools and are a significant supplementation of the architect's professional toolset.
