Architekt, jak każdy artysta, śni o doczesnym uznaniu i nieśmiertelnej sławie. Sława trwa, póki trwa budynek, budynek trwa tak długo, jak jest do czegoś potrzebny; potem może najwyżej stać się malowniczą ruiną. Na przykładzie kompleksu NEO Bankside projektu Rogers Stirk Harbour & Partners realizowanego w Londynie artykuł porusza kwestię doczesności i nieśmiertelności architektury mieszkaniowej w luksusowym wydaniu.
Architects, same as artists, dream of both earthly recognition and eternal fame. Yet fame lasts as long as the building and the building – as long as needed, after it can become a ruin at most. On the example of Neo Bankside complex by Rogers Stirk Harbour & Partners in London, the paper faces the question of temporality and immortality of luqxurious housing.
